- Αὐτὰρ ἐπεὶ κόσμηθεν ἅμ᾽ ἡγεμόνεσσιν ἕκαστοι,
- Τρῶες μὲν κλαγγῇ τ᾽ ἐνοπῇ τ᾽ ἴσαν ὄρνιθες ὣς
- ἠΰτε περ κλαγγὴ γεράνων πέλει οὐρανόθι πρό·
- αἵ τ᾽ ἐπεὶ οὖν χειμῶνα φύγον καὶ ἀθέσφατον ὄμβρον
- κλαγγῇ ταί γε πέτονται ἐπ᾽ ὠκεανοῖο ῥοάων
- ἀνδράσι Πυγμαίοισι φόνον καὶ κῆρα φέρουσαι·
- ἠέριαι δ᾽ ἄρα ταί γε κακὴν ἔριδα προφέρονται.
- Κι ως oρδινιάστηκαν, καθένας τους στους αρχηγούς τρογύρα,
- οι Τρώες στρηνιάζοντας, φωνάζοντας σαν τα πουλιά κινούσαν,
- ως γερανοί, που με στρηνιάσματα στον ουρανό πετούνε
- τη βαρυχειμωνιά ξεφεύγοντας και τις βαριές τις μπόρες·
- και παν πετώντας με στρηνιάσματα στου Ωκεανού το ρέμα,
- να φέρουν στους Πυγμαίους το θάνατο και την κακιά την ώρα,
- και τους κινούν ανήλεο πόλεμο, μόλις προβάλει η μέρα.
Φαίνεται στην εποχή μας, οι Πυγμαίοι να εξομοιώνονται με νάνους, αφού και οι μεταφραστές τών Ομηρικών στίχων [Καζαντζάκης-Κακριδής] δεν φοβήθηκαν να κάνουν στην όγδοη γραμμή τής ραψωδίας, τους Αχαιούς: Αργίτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι διαφορές μεταξύ Αχαιών και Αργιτών μπορεί να είναι αντίστοιχες μ' αυτές μεταξύ Πυγμαίων και νάνων.
8 - Οἳ δ᾽ ἄρ᾽ ἴσαν σιγῇ μένεα πνείοντες Ἀχαιοὶ
8 - Κι οι Αργίτες απ' την άλλη αμίλητοι, γεμάτοι ορμή κινούσαν
Άλλοι μεταφραστές προσπαθούν να ερμηνεύσουν ότι ένας υγιής νους δεν χρειάζεται απαραιτήτως να ζει μέσα σε ένα υγιές σώμα, δεχόμενοι ότι ένας νάνος υποφέρει από παθολογική δυσμορφία.
Ο Πυγμαίος όμως δεν πάσχει από παθολογική δυσμορφία. Το σώμα του δεν πάσχει από ασυμμετρία, δυσανάλογη κατανομή, δυσμορφία ή άλλη παθολογική κατάσταση. Τα εκατόν πενήντα εκατοστά ύψους ενός Πυγμαίου, μπορεί να μην φθάνουν τα περίπου διακόσια τού Πατρόκλου και τού Αχιλλέως, αλλά μπορεί να φθάνουν για τον Φιλίππου Αλέξανδρο. Άλλωστε κανένας δεν θα μπορούσε να μην διακρίνει ομοιότητες μεταξύ ενός Πυγμαίου και ενός Βουσμάνου και τις ανομοιότητες αυτών τών δύο με έναν νάνο.
Δυστυχώς, ακόμα και λεξικά, συγχέουν την πυγμή [ρίζα τού Πυγμαίου και τής πυγμαχίας] με τον νανισμό και τους νάνους. Αντιθέτως πολλά αρνητικά υποχθόνια πλάσματα, τερατάκια και διαβολάκια, σε παραμύθια και μύθους, απεικονίζονται με δυσανάλογα, δύσμορφα νανοειδή σώματα, ως ανθρωποειδή κατασκευάσματα ή γεννήματα.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ο Δαυίδ να θεωρηθεί νάνος, απεναντίας στο άγαλμα τού Μιχαήλ Αγγέλου, οι σωματικές διαστάσεις του έχουν κάθε λεπτομέρεια σωματικής αναλογίας. Ο γιγαντισμός τού Γολιάθ, μπορεί να είναι απλώς συμβολικός ως προς τους αιώνιους αντιπάλους τών Ιουδαίων.
Διαβάζοντας σχετικά κείμενα για την ζωή τής Μαρίας Κάλλας, μ' αφορμή τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό της και τον προγραμματισμένο πλειστηριασμό προσωπικών της αντικειμένων, από τους κληρονόμους τού Ιταλού πρώην συζύγου της, ο αναγνώστης παρατηρεί ότι η περίοδος τών τελευταίων της χρόνων, χαρακτηρίζεται ως ζωή ενός σχεδόν ερημίτη [semi-recluse] .
βλέπε: recluse, seclude, ερημίτης, αναχωρητής, κοινωνικός, ψυχασθενής, θεραπευτής, healer.
Ανάμεσα άλλων γνωστών προσώπων με τάσεις και ιδιότητες ερημίτη, βρίσκεται και ο μαθηματικός Θεόδωρος Ιωάννης Καζύνσκι, ο οποίος παρ' ότι που διαγνώσθηκε ως ασθενής υποφέρων από παρανοϊκή σχιζοφρένεια, εκρίθη ικανός να δικασθεί σε κανονικό δικαστήριο, για εγκληματικές κατηγορίες.
Ύστερα από δέκα χρόνια έγκλειστος στις υψίστης ασφαλείας φυλακές τού Κολοράντο, διαχωρίζει τους Πυγμαίους από τους νάνους, σ' αντίθεση με πολλούς ελεύθερους και προοδευτικούς διανοητές, οι οποίοι από πλευράς πολιτικής τοποθετήσεως, δεν θέλουν να θεωρήσουν τους νάνους ως ανθρώπους με μειωμένα δικαιώματα, ικανότητες κλ.π.
Το Ολοκαύτωμα μπορεί να σχετίζεται με τον Καιάδα και οι νάνοι: με αρχαίες Αιγυπτιακές θεότητες. Στην Ιουδαϊκή πάντως αντίληψη, φαίνεται να υφίστανται θεμελιώδεις διαφορές με την Κλασσική Ελλάδα, όσον αυτές αφορούν το σώμα, τον νου, τις θεότητες, την Αρετή.
Οι Φροϋδικές ψυχαναλύσεις [και τα διάφορα ψυχαναλυτικά τεστ μοντέρνων τεχνολογικών και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τής Αμερικής] ενδέχεται να έχουν δομικές διαφοροποιήσεις από την Πλατωνική και Ομηρική έννοια της ψυχής και ίσως έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε πώς στην Αμερική, ένα δικαστήριο δέχεται και νομιμοποιείται να δικάσει και να καταδικάσει έναν ψυχασθενή, έστω και εάν μέρος τού [σχισμένου και παρανοϊκού] εγκεφάλου του λειτουργεί κανονικά.
Εάν το δικαστήριο και οι ψυχίατροι έσφαλαν [με την εκδίκαση και διάγνωση αντιστοίχως], απλώς μειώνεται το κύρος και η αξιοπιστία τους. Εάν όμως η διάγνωση περί παρανοϊκής σχιζοφρένιας τού δράστη, είναι ακριβής, τότε τίθεται ζήτημα σωφροσύνης τόσο τών ιατρών όσο και τών δικαστών. Πώς θα μπορούσαν αυτοί οι λαμπροί επιστήμονες να αποδείξουν ότι οι εγκληματικές πράξεις τού δράστη, τελέσθηκαν από το υγιές μέρος τού εγκεφάλου του, δεδομένου ότι οι έμμονες ιδέες του, αυτές που συνιστούν και την ασθένεια τού δράστη, είναι ακριβώς αυτές που τον οδήγησαν σ΄αυτές τις πράξεις; Η χρόνια αϋπνία [insomnia] αυτού τού ψυχασθενούς, από ποιο μέρος τού εγκεφάλου του προερχόταν, το υγιές ή το άρρωστο;
Σε κάθε περίπτωση, είτε σφάλματος ή πλάνης, είτε κακής εφαρμογής τών Νόμων, προκύπτει δυσλειτουργία πολλών ανθρώπων να διακρίνουν μεταξύ δίκαιου και άδικου, μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ υγιούς και ασθενούς νου. Φθάσαμε να οριοθετήσουμε ακόμα και τη σωφροσύνη μέσα σε πλαίσια σχετικότητας και σκοπιμότητας. Φαίνεται ότι το παγκόσμιο Σύστημα έχει προσαρμοσθεί να μην λειτουργεί με απόλυτες αξίες, καθώς κάθε απόλυτο έχει συσχετισθεί με ολοκληρωτισμό και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν έχουν γίνει αποδεκτά.
Δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι αντιλαμβάνομαι γιατί ένας θαυμαστής τής Μαρίας Κάλλας ή ο εκπρόσωπος τού Ελληνικού Δημοσίου στον πλειστηριασμό στον οίκο Sotheby's τού Λονδίνου θα ήθελε να αγοράσει ένα εσώρουχο τής ντίβας ή κάποια ιδιωτική αλληλογραφία της.
Ούτε την απόφαση τού Αμερικανού Δικαστή, να διατάξει την εκποίηση προσωπικής αλληλογραφίας, χειρόγραφων κειμένων και ημερολογίων ενός παρανοϊκού κατάδικου, προκειμένου τα έσοδα αυτών να συμβάλλουν στην αποζημίωση θυμάτων τού ψυχασθενούς.
Πόσο αντέχει στη κοινή λογική ότι η προφύλαξη τού κοινού από τις Ιδέες ενός καταδικασμένου εγκληματία, επιτυγχάνεται με την αφαίρεση από τα γραπτά, τυχών συνταγές κατασκευής βομβών ή τα θύματα προφυλάσσονται με την αφαίρεση τών ονομάτων τους από τα χειρόγραφα; Εάν αυτά τα χειρόγραφα έχουν την όποια ιστορική αξία για μελετητές, ο τόπος αποθηκεύσεως δεν μπορεί να είναι η πώληση στον πρώτο πλειοδότη.One victim who is not seeking restitution, David Gelernter, a professor of computer science at Yale, said in a letter to the court that he hoped “the criminal’s property will be destroyed, or (if need be) sealed for a century at least and then made available at no charge to scholars of depravity.”Αλλά και η θεολογική διάσταση τών Scholars of Depravity μάλλον δεν φωτίζει το θέμα, τουλάχιστον στο πλαίσιο όπως αυτό τοποθετείται από τον Ιουδαίο καθηγητή στο Γέιλ, παρ' ότι ο συνονόματός του ψαλμογράφος, αναφέρεται στο γνωστό: Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου, αλλά ο δικός μας Τραγικός Ευριπίδης προβάλει άλλη αντίληψη:
Στον Ίωνα, ο ομώνυμος ήρωας, θεράποντος του Δελφικού μαντείου, μιλάει ανοιχτά για την αδικία που διέπραξε ο θεός: «ἀδικεῖ νυν ὁ θεός͵ ἡ τεκοῦσα δ΄ ἀθλία» (355). Στο ίδιο δράμα, η Κρέουσα αναφωνεί: «ὦ Φοῖβε͵ κἀκεῖ κἀνθάδ΄ οὐ δίκαιος εἶ» (384).
Αλλάζοντας το depraved σε deprived, μπορούμε να συγκρίνουμε δύο παραπλήσιες καταστάσεις και να δούμε πού κυριαρχεί περισσότερο ο νους και που η ύλη ή άλλοι παράγοντες.
Φοβάμαι ότι πέραν τών προσωπικών και ιδιωτικών αντικειμένων, όπως η άδεια οδηγήσεως, τα γράμματα με φίλους και οικογένεια, τα πανεπιστημιακά πτυχία και τα εργαλεία και ρούχα, τα οποία κατασχέθηκαν και έγιναν ιδιοκτησία άλλου, μαζί με τις σελίδες τών γραπτών, ο φυσικός εγκέφαλος τού κρατούμενο κατά τον βιολογικό θάνατό του, μάλλον δεν θα ανήκει στον ίδιο αλλά και αυτός θα κατασχεθεί για λόγους μελέτης και έρευνας.
Δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι δεν θα μ' ενδιέφερε να διάβαζα μια αντίστοιχη ψυχαναλυτική έρευνα σχετική με τον χαρακτήρα τού δικαστή Garland E. Burrell Jr. με την έρευνα τής Sally C. Johnson η οποία έκρινε τον Θεόδωρο ως Παρανοϊκό Σχιζοφρενή και Ικανό να σταθεί σε δικαστήριο για να καταδικασθεί σε ισόβια, αφού η ποινή ήταν προκαθορισμένη κατόπιν συμβιβαστικής συμφωνίας μεταξύ κράτους και αδελφού. Ενδιαφέρον θα είχε, εάν η Sally μπορούσε να εξηγήσει σε ποιες περιπτώσεις ένας ψυχασθενής ή άλλος, έχει το ακαταλόγιστο.
Και εδώ γεννάται ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που αφορά στο κατά πόσον μπορεί ένας ιερέας να μην καταγγέλλει ένα έγκλημα το οποίο έχει πέσει στην αντίληψή του [εκτός εξομολογήσεως]
και κατά πόσον ένας αδελφός μπορεί να καταγγέλλει τον αδελφό του ή άλλο οικογενειακό μέλος στις Αρχές για εγκληματικές πράξεις.
3 σχόλια:
Survival of the Smallest
By Istvan Deak
In Our Hearts We Were Giants: The Remarkable Story of the Lilliput Troupe—A Dwarf Family's Survival of the Holocaust
by Yehuda Koren and Eilat Negev
Carroll and Graf, 305 pp., $25.00
Between May and July 1944, approximately 437,000 Jews and persons of Jewish descent but of a Christian religious affiliation were deported from Hungary to the concentration camp at Auschwitz-Birkenau. Most of them were older men, women, and children, because Jewish men between eighteen and forty-eight were being used by the Hungarian army as forced laborers. All were from the countryside since the regent of Hungary forbade deportation of the approximately 200,000 Budapest Jews.
GIANTS AT HEART
By Regina Bringolf, Theodore John Kaczynski, Reply by Istvan Deak
In response to Survival of the Smallest* (March 10, 2005)
To the Editors:
Not in your pages! I was fascinated by István Deák's review of the book In Our Hearts We Were Giants [NYR, March 10], but please don't perpetuate the misquote from Juvenal's Satires mens sana in corpore sano (p. 22). Juvenal mocks the foolishness of most prayers and wishes addressed to the Gods and exhorts his readers that the only thing one should pray for is a sound mind in (or and) a healthy body. Orandum est ut sit mens sana in corpore sano. He never implied that a sound mind can only be found in a healthy body.
Regina Bringolf
Hancock, New Hampshire
To the Editors:
In "Survival of the Smallest" {NYR, March 10], István Deák writes on page 22: "In ancient Egypt, dwarfs were often venerated like gods." Deák here is discussing pathological dwarfs. However, Paul Schebesta, Die Bambuti-Pygmäen vom Ituri (Brussels: Institut Royal Colonial Belge, 1938, Vol. 1, pp. 5–11), argues persuasively that the "god-dancers" venerated by the ancient Egyptians were not pathological dwarfs at all, but pygmies from the African rain forest. Schebesta cites, inter alia, a letter of the pharaoh Pepi II or Phiops II (Sixth Dynasty) which seems clearly to support this view.
Theodore John Kaczynski
Florence, Colorado
István Deák replies:
Regina Bringolf gives us the correct interpretation of Juvenal; as with many other quotes from the classics that have passed into contemporary thought and speech, the original context has faded away and other usages have taken over. I blame my schoolteachers for citing the phrase mens sana in corpore sano innumerable times to justify the physical hardships they imposed on us students.
Theodore John Kaczynski cites an admirable scholar, the Austrian Catholic missionary Paul Schebesta, who, similar to other missionaries, devoted his life to the anthropology and culture of long-ignored peoples. He lived not only among the pygmies of Africa but also among those of southeastern Asia. Schebesta's scholarship is undeniable, although he used the term "racial dwarfs" (Rassenzwerge), as opposed to "pathological dwarfs." Schebesta's thesis is that the "dwarfs" venerated by the ancient Egyptians were in reality pygmies, at least so long as the Egyptians were in contact with the people of very small but proportionate stature in the region around the sources of the Nile. Only after the pygmies supposedly moved away from the region did the Egyptians begin to venerate genuine dwarfs, that is, very small people born with deformities. The letter of the pharaoh Pepi II, around 2250 BC, to the leader of an expedition to the south expresses an almost childish joy at his bringing home a "dwarf of the god dances from the Land of the Spirits (Geisterland)" (Schebesta, Vol. 1, p. 9). Much later, as Schebesta argues, the increasingly mythical African pygmies became the kobolds and gnomes of European fairy tales.
My introduction to dwarfs in the ancient world derived originally from Véronique Dasen's masterly Dwarfs in Ancient Egypt and Greece (Oxford University Press, 1993), which does not ignore the partly pygmy origin of the Egyptian cult of dwarfs but points to the many complexities of the issue, still ignored by Schebesta in 1938. Dasen states that there were many different dwarf deities in ancient Egypt; their representations show the well-known stature and proportions of today's dwarfs. The function of the dwarf deities was essentially protective. For instance, women in childbirth invoked their help, or as a papyrus proclaimed: "In the spell 'of the vulva,' the woman in pain shouts 'to the man for a dwarf-statue of clay'" (Dasen, p. 52). According to Dasen, the dwarf god Bes was the most familiar guardian deity of the Egyptian pantheon. But lest we forget the main function of dwarfs in later Christian society, both Dasen and Schebesta point out that dwarfs were somewhat less respected in classical Greece and that many dwarfs there became servants in luxurious households.
Included among Kaczynski's holdings to be auctioned are his original writings, journals, correspondences, and other documents allegedly found in his cabin. The judge ordered that all references in those documents that allude to any of his victims must be removed before they are sold. Kaczynski has challenged those ordered redactions in court on first amendment grounds, arguing that any alteration of his writings is an unconstitutional violation of his freedom of speech
To date, none of the evidence compiled against Kaczynski has been cross-examined in any American court of justice.
Δημοσίευση σχολίου