JON RAPPOPORT [Εκδόσεις εσοπτρον]
Ο διευθυντής του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων Ιζάϊα Μπόουμαν υποστήριξε τον Μάιο του 1942 ότι οι ΗΠΑ έπρεπε να ιδρύσουν έναν Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Μαζί με άλλα τέσσερα μέλη του Συμβουλΐου Εξωτερικών Υποθέσεων αποτέλεσαν τον πυρήνα μιας μυστικής επιτροπής έξι ανδρών που ιδρύθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών, Κορντέλ Χαλ, τον Ιανουάριο του 1943. Η επιτροπή αυτή ονομάστηκε Ομάδα του Σχεδίου και σχεδίασε τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Το προσχέδιο της πρότασης έμοιαζε σε πολλά σημεία με την τελική «Χάρτα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών» που συζητήθηκε στις διεθνείς συναντήσεις στο Ντάμπαρτον Όουκς το 1944 και στο Σαν Φραντσίσκο το 1945.
Στην πραγματικότητα, η ελεγχόμενη από το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων Ομάδα του Σχεδίου ήταν ουσιαστικά «η συντονιστική υπηρεσία για όλο τον μεταπολεμικό σχεδιασμό του υπουργείου Εξωτερικών...»
Φυσικά, η κοινή γνώμη δεν γνώριζε τίποτα απολύτως γι' αυτή την τεράστια και παράνομη επιρροή του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων στις μεταπολεμικές μας υποθέσεις. Και αυτό δεν συνέβαινε λόγω αδιαφορίας. Το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων δεν επιδίωκε τη δημόσια στήριξη ή τη δημοσιοποίηση. Ενδιαφερόταν μόνο για την εξασφάλιση αποτελεσμάτων.
Εννιά χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια νέα ομάδα σημαντικών "παικτών" εμφανίστηκε στην Ευρώπη. Παίρνοντας το όνομα της από το ξενοδοχείο στην Ολλανδία όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση τον Μάιο του 1954, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ έχει «ικανοποιήσει, μέχρι κάποιο βαθμό, την ανάγκη συντονισμού του υπερεθνικού συστήματος της Δύσης». Όπως και με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, η έμφαση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ ήταν στην εξωτερική πολιτική. Το 1957 διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη συμφωνία που είχε ως αποτέλεσμα τη γένεση της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς.
«Στους συμμετέχοντες στις συναντήσεις της Μπίλντερμπεργκ τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια συμπεριλαμβάνονταν τα περισσότερα ενεργά μέλη της άρχουσας τάξης στη μεταπολεμική ιστορία της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής...»
Ο πρώτος πρόεδρος της Μπίλντερμπεργκ, ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ, είχε εργαστεί για το γερμανικό χημικό καρτέλ I. G. Farben κατά τη δεκαετία του '30, περίπου την ίδια εποχή που ο όμιλος I. G. Farben στήριζε τον εκκολαπτόμενο αρχηγό, Αδόλφο Χίτλερ. Στον Μπέρνχαρντ δόθηκε μια θέση στο τμήμα NW7, τον τομέα πληροφοριών του ομίλου. Το 1937 παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Τζουλιάνα της Ολλανδίας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατοικούσαν στον Καναδά, όπου ο πρίγκιπας συγκέντρωνε με ζήλο δωρεές για τον ολλανδικό στρατό και λειτουργούσε ως στρατιωτικός σύνδεσμος με τις συμμαχικές δυνάμεις ενάντια στη Γερμανία.
Ο Μπέρνχαρντ, όπως πολλοί άλλοι επίλεκτοι "παίκτες", ήταν εξοικειωμένος με όλες τις πλευρές της δράσης.
Ένα φυλλάδιο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ του 1966 συνοψίζει μία από τις σημαντικότερες τυχοδιωκτικές κινήσεις της ομάδας:
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 ο ενθουσιασμός και η εμπιστοσύνη στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δικαιολόγησαν την προσδοκία ότι μια οικονομικά και πιθανότατα επίσης πολιτικά και στρατιωτικά ενοποιημένη Ευρώπη θα ήταν σε θέση να διαπραγματεύεται με μια φωνή με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπήρχε κάθε λόγος να προσδοκάται ότι οι δραστηριότητες της Μπίλντερμπεργκ θα διευκόλυναν σημαντικά και θα επιτάχυναν αυτή τη διαδικασία... Οι προοπτικές για την επίτευξη της επιθυμητής οικονομικής ενοποίησης έγιναν δυσμενέστερες... [αλλά] η οργάνωση [Μπίλντερμπεργκ] προσαρμόζεται συνεχώς στις μεταβαλλόμενες συνθήκες...
Κρίνοντας από την τρέχουσα κατάσταση της Ευρώπης, η υπομονή της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ φαίνεται ότι απέδωσε. Η ηπειρωτική Ευρώπη βρίσκεται πολύ κοντά σε μια κατάσταση ολικής ενοποίησης, και παρ' όλο που υπάρχουν διαφωνούντες, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, ιδιαίτερα μετά την εκλογή του ευνοούμενου της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, το μέλλον μοιάζει πολλά υποσχόμενο για τα συμφέροντα των διαφόρων ελίτ.
Είναι φανερό ότι το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ και η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ συνεχίζουν να επιδιώκουν την εξουσία με τη στρατηγική της τοποθέτησης κρατών υπό την αιγίδα ευρύτερων ιδρυμάτων που έχουν δημιουργηθεί ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό.
Η Μπίλντερμπεργκ, το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων και η παρεμφερής μη κυβερνητική Τριμερής Επιτροπή -που ιδρύθηκε στις ΗΠΑ το 1973- συνέχισαν την προώθηση τους στη διεθνή αρένα. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι, ακόμα και όταν αναπτύσσεται κάποιος ανταγωνισμός εντός ή μεταξύ αυτών των ομάδων, υπάρχουν τεράστια ωφέλη. Η συνεχιζόμενη συνεργασία θα οδηγήσει σε μια πρωτοφανή παγκόσμια κυριαρχία των λίγων εις βάρος των πολλών.
Αυτοί οι πανίσχυροι άνθρωποι έχουν καταλάβει ότι, για τους ίδιους, δεν έχει κανένα νόημα να σταματούν στο επίπεδο των εμπορικών συμβάσεων. Η εντολή είναι να επιφέρουν τον παγκόσμιο έλεγχο σε τέτοιο βαθμό ώστε οι πληθυσμοί να τον ασπαστούν. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα αναπόφευκτα σφάλματα και οι αποστασίες μπορούν να πατάσσονται εν τη γενέσει τους από τα μέλη αυτής της «Λέσχης».
Το δημόσιο προσωπείο που παρουσίασε αυτή η "πρόοδος" ήταν το εξής: Ας έχουμε ειρήνη τώρα και για πάντα. (Ας ιδρύσουμε τον ΟΗΕ και άλλους περιφερειακούς φορείς για την περιφρούρηση της ειρήνης.) Ας εκπληρώσουμε τις μεγάλες ανθρώπινες επιθυμίες - το τέλος της πείνας, τον θρίαμβο ενάντια στις ασθένειες, οικονομικές ευκαιρίες για όλους. Πίσω από αυτό το καλοπροαίρετο προσωπείο κρύβεται όμως μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Πάρτε για παράδειγμα την πολυδιαφημισμένη προσπάθεια του ΟΗΕ να προσφέρει υγεία στην Αφρική. Μετά από δέκα χρόνια έρευνας του αμερικανικού και διεθνούς μονωπωλίου της ιατρικής επιστήμης, εγώ (και πολλοί άλλοι) καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο ΟΗΕ έκανε οτιδήποτε άλλο από το να λύσει πραγματικά τη μακροχρόνια υγειονομική κρίση στην Αφρική. Η κατάσταση αυτή οφείλεται σε δυο παράγοντες: στο βρώμικο νερό και στην έλλειψη τροφής που προκαλείται από την εταιρική-κυβερνητική "κλοπή" της γόνιμης καλλιεργήσιμης γης από τους λαούς της Αφρικής. Οποιοσδήποτε αξιόπιστος ιατρικός φορέας που τιμά τους όρκους που έδωσε θα είχε ξεκινήσει προ πολλού μια μαζική προσπάθεια για να επιλυθούν αυτά τα προβλήματα - που είναι η βασική αιτία για τις χρόνιες ασθένειες και τους θανάτους στην Αφρική. Παρεμπιπτόντως, ο καθαρισμός του νερού δεν είναι αδύνατος. Καθόλου. Οι υγειονομικές προσπάθειες όμως του ΟΗΕ καταλήγουν να εστιάζουν σε άλλα πράγματα που δεν σχετίζονται με το άκρως αναγκαίο αποτέλεσμα.
Η τέχνη της πολιτικής, στα ανώτερα επίπεδα, είναι να δίνει μια ανθρώπινη φωνή στις μεγάλες ιστορικές επιθυμίες της ανθρωπότητας και να συνεχίζει να σφυρηλατεί την ιδέα της συνεχούς και τολμηρής προόδου. Πίσω όμως από αυτούς τους προβολείς κρύβεται το σχέδιο του παγκόσμιου ελέγχου.
Ήδη από το 1979, πώς θα μπορούσε κάποιος να αποφύγει να δει με σκεπτικισμό την πιθανή δύναμη μιας οργάνωσης, όπως η Μπίλντερμπεργκ, της οποίας η ανώτερη διοικητική επιτροπή αποτελείτο από: τον επικεφαλής της FIAT, Τζιοβάνι Ανιέλι· τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ· τον βαρόνο Σνόι ετ Ντοπουέρ, γενικό γραμματέα του βελγικού υπουργείου Οικονομικών τον Βίκτορ Ούμπρεχτ, διευθυντή του φαρμακευτικού γίγαντα Ciba-Geigy τον Τζορτζ Μπολ, διευθυντή της Lehman Brothers· τον λόρδο Έρικ Ρολ, διευθυντή της Τράπεζας της Αγγλίας και πρόεδρο του Ταμείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης· τον Εμίλιο Κολάντο, στέλεχος της Exxon και διευθυντή της J. P. Morgan· και τον Ότο Βόλφε, Γερμανό βιομήχανο.
Ο Βόλφε, ο Ροκφέλερ και ο Ανιέλι υπηρέτησαν επίσης ως διευθυντικά στελέχη της Τρίμερους Επιτροπής.
Αν πάμε και πιο πίσω:
Ο πρόεδρος Κένεντι «κυριολεκτικά επάνδρωσε το υπουργείο Εξωτερικών με... πτυχιούχους της Μπίλντερμπεργκ» - τον υπουργό Εξωτερικών Ντιν Ρασκ, τον υφυπουργό Εξωτερικών Τζορτζ Γ. Μπολτον, τον Τζορτζ Μακγκί, τον Ουόλτερ Ρόστοβ, τον ΜακΤζόρτζ Μπάντι, τον Άρθουρ Ντιν και τον Πολ Νίτσε στο Πεντάγωνο. Εκτός αυτού, πολλά από τα μέλη της Τρίμερους Επιτροπής που υπηρετούσαν στην κυβέρνηση Κάρτερ προέρχονταν επίσης από την Μπίλντερμπεργκ, συμπεριλαμβανομένου του αντιπρόεδρου Μοντέιλ, του υπουργού Εξωτερικών Βανς, του συμβούλου εθνικής ασφαλείας Μπρζεζίνσκι και του υπουργού Οικονομικών Μπλούμενταλ.
Δεν συμφωνούν πάντα όλα τα μέλη της Μπίλντερμπεργκ ή του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων ή της Τριμερούς Επιτροπής για το ποια πολιτική θα ακολουθήσουν. Οι διαμάχες, ιδιαίτερα στις συναντήσεις της Μπίλντερμπεργκ, είναι συχνά έντονες. Η βαρύτητα όμως του συλλογικού ελέγχου που μπορεί να ασκείται, καθώς περνούν οι δεκαετίες, από ανθρώπους όπως οι προαναφερθέντες, είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλώς επικίνδυνη. Καθώς όλο και περισσότερες πολιτικές και οικονομικές εξουσίες καταλήγουν στα χέρια τους σε ολόκληρο τον κόσμο, το όραμα ενός ελιτίστικου μέλλοντος διακρίνεται όλο και πιο εύκολα - και υπάρχει όλο και μικρότερος λόγος διαφωνιών ανάμεσα τους.
Εν τω μεταξύ, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, ίσως η Λέσχη που δεσπόζει περισσότερο από κάθε άλλη στον κόσμο, επιδιώκει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να μην τραβά την προσοχή της ευρύτερης κοινής γνώμης στις δραστηριότητες της. Η ίδια η ύπαρξη της Μπίλντερμπεργκ διαψεύδεται συχνά, ακόμα και από επίσημους αξιωματούχους του υπουργείου Εξωτερικών. Πέρα από σκόπιμα δημοσιευμένα άρθρα εφημερίδων, δεν υπάρχουν άλλες δημοσιεύσεις της Μπίλντερμπεργκ στη διάθεση του κοινού. Το εύρος της λογοκρισίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι αξιοσημείωτο... [Το 1967 ο βαρόνος του τύπου] Σέσιλ Κινγκ, πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Εκδόσεων (που ήταν η μεγαλύτερη εκδοτική εταιρεία της Βρετανίας) και πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Εφημερίδων, ζήτησε από τους συναδέλφους του να φροντίσουν «να μη δημοσιευτεί σε καμία περίπτωση οποιαδήποτε αναφορά, ή ακόμα και εικασία, αναφορικά με την [τρέχουσα] συνεδρίαση [της Μπίλντερμπεργκ]».
Τα παραπάνω αποσπάσματα σχετικά με τη μυστικοπάθεια των μέσων αφορούν στις δεκαετίες του '60 και του '70. Ακόμα και σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η πίεση της κοινής γνώμης για την αποκάλυψη των τοποθεσιών των ετήσιοη συναντήσεων της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ έχουν δυσκολέψει κάπως το ε'ργο της συγκάλυψης. Αλλά κανένα άρθρο -εκτός και αν έχει υποβληθεί σε "φιλτράρισμα"- δεν εμφανίζεται για να αποκαλυφθεί με πλήρεις λεπτομέρειες το περιεχόμενο αυτών των συνεδριάσεων.
Η Τριμερής Επιτροπή επέδειξε, τουλάχιστον σε μία περίπτωση, μια πιο χαλαρή στάση απέναντι στην κάλυψη των δραστηριοτήτων της από τον τύπο. Αυτή η εκπληκτική συνομιλία του 1978 ανάμεσα στον ρεπόρτερ Τζερεμάια Νόβακ και τα μέλη της Τρίμερους Επιτροπής, Καρλ Κάιζερ και Ρίτσαρντ Κούπερ, υποδεικνύει τον βαθμό του ελέγχουν που υπάρχει προφανώς εντός της μη εκλεγείσας ιδιωτικής Επιτροπής:
Ρεπόρτερ: Αληθεύει ότι μια [ιδιωτική Τριμερής] επιτροπή υπό την καθοδήγηση του Αμερικανού Χένρι Όουεν και με αντιπροσώπους από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, τη Δυτική Γερμανία, την Ιαπωνία, τη Γαλλία και την ΕΟΚ συντονίζει την οικονομική και πολιτική τακτική των χωρών της Επιτροπής; [Οι χώρες που συμμετέχουν στην Τριμερή Επιτροπή είναι οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, το Βέλγιο, η Δανία, η Γαλλία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Νορβηγία, η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δυτική Γερμανία και η Ιαπωνία].
Κούπερ: Ναι. Έχουν συναντηθεί τρεις φορές.
Ρεπόρτερ: Παρ' όλα αυτά, στο πρόσφατο υπόμνημα σας αναφέρετε ότι αυτή η επιτροπή θα πρέπει να παραμείνει ανεπίσημη, επειδή η επισημοποίηση «αυτής της λειτουργίας μπορεί κάλλιστα να αποδειχτεί προσβλητική για μερικές από τις χώρες-μέλη της Τρίμερους Επιτροπής, καθώς και για άλλες χώρες που δεν συμμετέχουν». Ποιον φοβάστε;
Κάιζερ: Πολλές χώρες στην Ευρώπη θα δυσανασχετούσαν για τον κυρίαρχο ρόλο που διαδραματίζει η Δυτική Γερμανία σε αυτές τις συναντήσεις.
Κούπερ: Πολλοί άνθρωποι ζουν ακόμα σε έναν κόσμο διαχωρισμένων εθνών και θα δυσανασχετούσαν με έναν τέτοιο συντονισμό.
Ρεπόρτερ: Αυτή η επιτροπή είναι όμως βασική για ολόκληρη την πολιτική σας. Πώς μπορείτε να την κρατάτε κρυφή ή να μην προσπαθείτε να αποκτήσετε την υποστήριξη της κοινής γνώμης;
Κούπερ: Υποθέτω ότι είναι δουλειά του τΰπου να τη δημοσιοποιήσει.
Ρεπόρτερ: Ναι, αλλά τότε γιατί δεν βγαίνει ο πρόεδρος Κάρτερ και να πει δημόσια στον αμερικάνικο λαό ότι η οικονομική και πολιτική εξουσία συντονίζεται από μια επιτροπή που αποτελείται από τον Χένρι Όουεν και άλλους έξι; Στο κάτω-κάτω, αν η πολιτική χαράσσεται σε ένα πολυεθνικό επίπεδο, ο λαός θα έπρεπε να το ξέρει.
Κούπερ: Ο πρόεδρος Κάρτερ και ο υπουργός Εξωτερικών Βανς έχουν αναφερθεί επανειλημμένως σε αυτό στις ομιλίες τους.
Κάιζερ: Απλώς δεν έχει γίνει ζήτημα.
Εκείνη την εποχή, η σύνθεση των μελών της Τριμερούς Επιτροπής, που προέρχονταν από μεγάλες εταιρείες και κυβερνήσεις διαφόρων κρατών, προκαλούσε ρίγη. Για να πάρετε μια ιδέα, η λίστα περιελάμβανε σημαντικά στελέχη της General Electric, του CBS, του Time, της Exxon, της General Motors, της Τράπεζας της Αμερικής, της Ford, της Coca Cola, της Bechtel, της Mitsubishi, της Cargill, της Rio Tinto Zinc, της Shell Oil, της FIAT, της Γενικής Διεθνούς Τράπεζας της Δυτικής Αφρικής, της τράπεζας Midland, της Εθνικής Τράπεζας του Βελγίου. Θέλετε κι άλλους; Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Ιάπωνας υπουργός Εξωτερικών, ο Δυτικογερμανός υπουργός Οικονομικών, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο επικεφαλής της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργατών και της Συνέλευσης Βιομηχανικών Οργανώσεων, ο επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου Αποθεμάτων των ΗΠΑ, ο επικεφαλής του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, ο επικεφαλής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Αν και η Τριμερής Επιτροπή ακολουθεί πολλά σχέδια και δραστηριότητες, ο κορυφαίος στόχος της είναι σίγουρα το να καταστήσει τον κόσμο ένα ασφαλές μέρος για τις πολυεθνικές εταιρείες - συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών που φυσικά θέλουν να επενδύουν κεφάλαια, χωρίς να τις εμποδίζει κανείς, σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Όλα αυτά συνοψίζονται στην αντίληψη περί «ελεύθερου εμπορίου».
Η ερμηνεία αυτής της φαινομενικά ανοιχτής πολιτικής είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Η τρέχουσα τάση είναι ο ολοένα μεγαλύτερος έλεγχος που θα ασκούν γιγαντιαίες εταιρείες στη ζωή των ανθρώπων παντού. Καθώς αυτές οι εταιρείες γίνονται όλο και πιο ισχυρές και καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της δραστηριότητας σε οποιονδήποτε οικονομικό τομέα, γίνονται «βασιλείς της επιβίωσης» για ανθρώπους που χρειάζονται δουλειά για να βγάζουν το ψωμί τους. Οι ίδιες εταιρείες ασκούν ολοένα και περισσότερη επιρροή στις κυβερνήσεις - και αυτό σημαίνει ότι αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές γη και φυσικούς πόρους σε περιοχές όπου οι άνθρωποι ζούσαν και καλλιεργούσαν τη γη επί αιώνες.
Κάτω από την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αποπληρωμή των δανείων τους, οι χώρες υποχωρούν πιο εύκολα στις απαιτήσεις των πολυεθνικών εταιρειών για γη, φυσικούς πόρους και, κατά συνέπεια, εργατικό δυναμικό υπό συνθήκες δουλείας.
Το θέμα συνοψίζεται στο εξής: Ολοένα και περισσότερη εξουσία περιέρχεται στα χέρια μερικών και μόνο ανθρώπων.
Θα μπορούσε να το ονομάσει κανείς το υπέρτατο παιχνίδι του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς και να το επικροτήσει ως φυσικό αποτέλεσμα της επιβίωσης του καταλληλότερου· αλλά αυτό θα ήταν μια αυταπάτη.
Αυτό που προκύπτει εδώ είναι μια συγχώνευση εξουσίας μέσω παράνομων συνεργιών, χειραγώγησης της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και κατάληψης κυβερνητικών λειτουργιών από ομάδες που δημιουργήθηκαν παράλληλα με τις κυβερνήσεις: το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, η Τριμερής Επιτροπή, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Όσοι επιχειρηματολογούν σχετικά με την αντιπαράθεση σοσιαλισμού-καπιταλισμού χρησιμοποιούν λέξεις που δεν ταιριάζουν πια στην πραγματικότητα: ισχυροί άνθρωποι και οι οργανισμοί τους αποκτούν όλο και περισσότερο τον έλεγχο του πλανήτη, υπό την αιγίδα εκλεγμένων κυβερνήσεων, διεθνών οικονομικών οργανώσεων και παγκόσμιων εταιρειών.
Αν όλα αυτά γίνουν ανεξέλεγκτα, τι είδους κόσμος θα προκύψει;
Ένας πιο υπάκουος, ρομποτοειδής κόσμος.
Αν η επιβίωση μπορεί να μετατραπεί σε ένα καρότο/μαστίγιο για κάθε άνθρωπο πάνω στη Γη, και αν αυτό το καρότο μπορούν να το κρατούν όλο και λιγότερες εταιρείες, τότε η ίδια η ανθρώπινη συμπεριφορά θα κάνει ένα κβαντικό άλμα προς μια καρικατούρα του εαυτού της.
Οι άνθρωποι θα γίνονται πιο τυφλοί από ποτέ στις δυστυχίες των άλλων. Θα κυνηγούν την ικανοποίηση και την ευτυχία, και θα εξομοιώνουν αυτές τις ιδιότητες με την απόλυτη προσαρμογή τους στον περιορισμένο κόσμο της δουλειάς τους. Θα επιδιώκουν να κατανοούν περισσότερο τι ακριβώς ζητούν από αυτούς τα αφεντικά τους, και θα συμμορφώνονται σε αυτές τις απαιτήσεις με όλο και μεγαλύτερη προσήλωση.
Μήπως σας ακούγεται οικείο;
Ο νέος κόσμος είναι ζήτημα ποσότητας, όχι ποιότητας.
Εν τω μεταξύ, αυτό το δίκτυο της εξουσίας, αυτή η ομοσπονδία ατόμων που ανακαλύπτουν κάθε χρόνο πώς να ασκούν περισσότερο έλεγχο στη ζωή των έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων πάνω στη Γη, χρησιμοποιεί τη φαντασία της για να κατασκευάσει ένα σύμπαν του οποίου το μήνυμα είναι το εξής:
«Κινούμαστε προς τα εμπρός. Η πρόοδος είναι καλή για όλους. Η ζωή είναι καλύτερη. Παρά τις όποιες δυσλειτουργίες, όλα βαίνουν καλώς».
Μπορεί να ακούγεται σαν μια πεζή μορφή τέχνης· και έτσι είναι. Δεν είναι του επιπέδου ενός Μιχαήλ Αγγέλου, αλλά λειτουργεί. Και η αίγλη του κόσμου της διαφήμισης παρέχει την απαραίτητη λάμψη.
Η ελιτίστικη τέχνη-στρατηγική είναι αποτελεσματική επειδή είναι αποτελεί εκδοχή αυτού που όλοι μας δημιουργούμε ήδη στις πολιτισμένες καρδιές μας: ένα μέλλον με επιτυχίες για τον καθένα, μια συναρπαστική νέα εποχή, μια πραγματική πρόοδο του ανθρώπου, μια αίσθηση αξιοπιστίας, μια πλατφόρμα από την οποία μπορούμε να προχωρήσουμε σε νέες περιπέτειες.
Γιατί, λοιπόν, να μην αποδεχτούμε το ίδιο μήνυμα και από άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα από τους ηγέτες μας;
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιούν αυτό το μήνυμα για να κατευνάζουν έναν ολόκληρο κόσμο, καθώς πέφτει στα χέρια τους.
Είναι η δημιουργία ενός σύμπαντος από αυτούς τους μεσίτες της εξουσίας απόλυτα συνειδητή; Όχι. Αυτοί οι άνθρωποι μιλούν επίσης στον εαυτό τους, προσπαθώντας να διαβεβαιώσουν ο ένας τον άλλο ότι όλα βαίνουν καλώς. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, χρειάζονται και οι ίδιοι αυτή τη διαβεβαίωση επειδή έχουν αποκοπεί από τα βαθύτερα επίπεδα της δικής τους φαντασίας. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτή είναι η πραγματική κρίση πίστης.
Αυτό το κεφάλαιο παρουσιάζει μια υποθετική σκιαγράφηση ενός ατόμου που μπορεί να αποτελεί τον ελιτίστικο τΰπο ανθρώπου, που του αρέσει να ασκεί έλεγχο, πίσω από τα φαινομενικά ωφέλιμα ε'ργα του. Μήπως είναι ένας από τους υψηλά ιστάμενους σε εκείνη την τάξη των ανθρώπων που προετοιμάζουν συστηματικά τον δρόμο τους για να πλάσουν «τη δική τους Γη» στον 21ο αιώνα;
Προσέξτε την παρακάτω δήλωση του 1988 που αποδίδεται στον πρίγκιπα Φίλιππο, δούκα του Εδιμβούργου, σύζυγο της βασίλισσας της Αγγλίας και διάσημο υπέρμαχο οικολογικών υποθέσεων. Η δήλωση αυτή στέκει ως μνημείο της αδυναμίας που κρύβεται στην καρδιά του μέγιστου πλούτου. Από μια άποψη, δείχνει επίσης ότι ο Φίλιππος είναι δημιουργικός. Πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει μια υπερισχύουσα σκέψη -αν οι τοίχοι μπορούσαν να μιλήσουν- πολλών ανθρώπων από την τάξη των πάρα πολύ πλουσίων:
«Στην περίπτωση που μετενσαρκωθώ, θα ήθελα να επιστρέψω ως ένας θανατηφόρος ιός για να συνεισφέρω στην επίλυση του προβλήματος του υπερπληθυσμού της Γης».
Αναρωτιέται κανείς αν ο Φίλιππος βλέπει τον εαυτό του σαν έναν πλούσιο ιό που αποσύρεται στο κάστρο του για να κάνει μπάνιο και να απολαύσει το δείπνο του, έχοντας προηγουμένως προκαλέσει τον θάνατο σε εκατομμύρια ευτελών ανθρώπων.
Σε παρόμοιο τόνο, ιδού μια ειρωνική (;) δήλωση που έγινε πριν από 35 χρόνια από τον Μπέρτραντ Ράσελ. Αντικατοπτρίζει ένα επίπεδο φαντασίας που υπήρχε κάποτε στη βρετανική διανοητική ελίτ:
«Ο πόλεμος μέχρι τώρα δεν εμπόδισε ιδιαίτερα αυτή την αύξηση [του παγκόσμιου πληθυσμού]... αλλά ίσως ο μικροβιολογικός πόλεμος να αποδειχτεί πιο αποτελεσματικός. Αν μια επιδημία πανούκλας εξαπλωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο μία φορά ανά γενιά, τότε οι επιζώντες θα μπορούσαν να τεκνοποιούν ελευθέρα χωρίς να κατακλύζουν υπερβολικά τη Γη... Η όλη υπόθεση θα ήταν κάπως δυσάρεστη, αλλά και τι με αυτό; Οι πραγματικά υψηλόφρονες άνθρωποι αδιαφορούν για την ευτυχία, ιδιαίτερα για εκείνη των άλλων ανθρώπων».
Άνθρωποι σαν τον Φίλιππο διαγράφουν προφανώς από τις αναμνήσεις τους την ιστορία των κρατών «με προβλήματα υπερπληθυσμού», τα οποία στο παρελθόν βίωσαν εκτοπισμούς, καταπίεση και τυραννία από τα ξένα συμφέροντα, τα αποικιοκρατικά συμφέροντα, πριν καταλήξουν λόγω της απομύζησης σε μια άθλια κατάσταση οικονομικής μιζέριας. Βλέποντας αυτή τη δυστυχία, οι Φίλιπποι αυτού του κόσμου προειδοποιούν ότι οποιεσδήποτε προσπάθειες για επανόρθωση μπορεί να καταλήξουν στο να γεννιούνται επιτυχώς υπερβολικά πολλοί άνθρωποι και να επιβιώνουν. Με άλλα λόγια, εντονότερος υπερπληθυσμός.
Ξέρω ότι προχωρώ υπερβολικά γρήγορα, αλλά σας παρακαλώ να με ακολουθήσετε.
Θεωρήστε τα παρακάτω ως σοβαρές σκέψεις στον νου ενός ανθρώπου:
Η επιθυμία και η προθυμία να καταστρέψει πληθυσμούς.
Η εστίαση στη μείωση του πληθυσμού ως ένα πείραμα.
Σενάρια για τη δραστική μείωση του πληθυσμού μέσω πειραμάτων.
Αυτή είναι η μορφή τέχνης κάποιων ανθρώπων και δεν υπερβάλλω καθόλου.
Αυτό είναι το όριο της φαντασίας τους.
Αυτή είναι η μορφή της φαντασίας τους· ναι, αλλά είναι ταυτόχρονα και το όριο στο οποίο έχει φτάσει η φαντασία τους.
Ιδού μια άλλη δήλωση που αποδίδεται στον πρίγκιπα Φίλιππο (πανεπιστήμιο Western Ontario, Καναδάς, 1η Ιουλίου 1983):
«Για παράδειγμα, το Σχέδιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, που δημιουργήθηκε για την εξάλειψη της ελονοσίας στη Σρι Λάνκα κατά τη μεταπολεμική περίοδο, πέτυχε το σκοπό του. Το πρόβλημα, όμως, σήμερα είναι ότι η Σρι Λάνκα πρέπει να τρέφει τρεις φορές περισσότερα στόματα, να βρίσκει τρεις φορές περισσότερες δουλειές, να παρέχει τρεις φορές περισσότερη στέγη, ενέργεια, σχολεία, νοσοκομεία και γη για να μπορεί να διατηρήσει τα ίδια στάνταρ ζωής. Δεν είναι άξιο απορίας, λοιπόν, που το φυσικό περιβάλλον και η πανίδα στη Σρι Λάνκα πάσχουν αυτή τη στιγμή. Γεγονός είναι ότι τα καλοπροαίρετα προγράμματα βοήθειας είναι τουλάχιστον εν μέρει υπεύθυνα γι' αυτά τα προβλήματα».
Τα προβλήματα της Σρι Λάνκα άρχισαν πολύ πριν αρχίσουν να διανέμονται φάρμακα ενάντια στην ελονοσία, και αυτά τα προβλήματα δεν ήταν εντελώς άσχετα με τους ελιτίστικους ξένους μεσολαβητές.
Στον πρόλογο του βιβλίου Επί Γης το 1988, ο Φίλιππος έγραψε κάτι που, υπό ένα συγκεκριμένο πρίσμα, θα έμοιαζε δυσοίωνο:
«...ως μικρό αγόρι μου κατέστησαν γνωστές τις ετήσιες διακυμάνσεις στον αριθμό των θηραμάτων, καθώς και την ανάγκη να επιλέγονται τα κατάλληλα για κυνήγι ζώα, σύμφωνα με το μέγεθος του πλεονάζοντος πληθυσμού».
Σε αρκετές περιπτώσεις, ο Φίλιππος έχει πει ότι η επιβίωση ενός είδος είναι ο επιθυμητός στόχος και ότι οι μεμονωμένοι θάνατοι εντός του πληθυσμού αυτού του είδους είναι ελάσσονος σημασίας. Φαίνεται επίσης ξεκάθαρα ότι βλέπει τους ανθρώπους και τα ζώα ως απλά «διαφορετικά είδη».
Ο Φίλιππος έγραψε την εισαγωγή σε ένα τμήμα του βιβλίου Επί Γης με τίτλο Ο Παράγοντας Πληθυσμός. Αναφέρεται σε έλεγχο του αριθμού των ζώων του πλανήτη, και μετά ξαφνικά μεταπηδά στους ανθρώπους. Η δήλωση του αποπνέει κάτι το περίεργο:
«Η θήρα, οι κλιματικές εναλλαγές, οι ασθένειες, η πείνα -και στην περίπτωση του άτοπα αποκαλουμένου Homo sapiens, ο πόλεμος και η τρομοκρατία— είναι τα κύρια μέσα με τα οποία διατηρούνται υπό κάποιον έλεγχο οι αριθμοί των πληθυσμών».
Παρασκήνιο: Αν το να έχει έναν φίλο και συνεργάτη όπως ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ της Ολλανδίας αποτελεί μια ένδειξη για τη δική του στάση και συμπεριφορά, θα πρέπει να θυμόμαστε για τον Φίλιππο ότι συνεργάστηκε στενά επί πολλά χρόνια με αυτόν τον άνθρωπο που εργαζόταν για το διαβόητο ναζιστικό καρτέλ I. G. Farben, στον τομέα των πληροφοριών. Ο όμιλος Farben, που υπήρξε ο ισχυρότερος μοχλός στήριξης του Χίτλερ, δημιούργησε, μετά την αποχώρηση του Μπέρνχαρντ, στρατόπεδα συγκεντρώσεως ως εργοστάσια για την παραγωγή συνθετικού ελαίου και καουτσούκ, χρησιμοποιώντας και σκοτώνοντας πολλούς φυλακισμένους ως «προσωρινούς υπαλλήλους» σε αυτά τα εργοστάσια.
Ο Φίλιππος, ως σύζυγος της βασίλισσας της Αγγλίας, συνδέεται με τεράστια εξουσία η οποία, εκτός από τις πιο πρόδηλες οδούς της, χρησιμοποιεί τα χρήματα, τις εγχώριες εταιρείες και τις τράπεζες για να αγοράζει εταιρείες σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πώς μπορεί ένας δούκας, με διασυνδέσεις στα υψηλότερα επιχειρηματικά επίπεδα, να διατηρεί την πασίγνωστη άποψη του ότι σε μερικά χρόνια ο κόσμος θα καταστραφεί από τον υπερπληθυσμό και τη ρύπανση, εκτός και αν προλάβουμε αυτή την καταστροφή, όταν μερικοί από τους ανθρώπους που ανήκουν, για παράδειγμα, στη δική του Λέσχη των Νήσων (Club of Isles), συνεχίζουν επίμονα να υποδαυλίζουν αυτή τη ρύπανση;
Η επιχειρηματική ή/και προσωπική διασύνδεση της βασιλικής οικογένειας με την ολλανδική εταιρεία Shell, την Imperial Chemical Industries και την Unilever κάνει ιδιαίτερα δύσκολο το να αποδεχτεί κανείς τα αισθήματα του Φίλιππου για τη διάσωση του πλανήτη ως καθαρά αλτρουιστικά.
Έχει κυκλοφορήσει η φήμη ότι ένας στόχος της Λέσχης των Νήσων είναι η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού σε λιγότερο από ένα δισεκατομμύριο. Αν αυτό ισχύει, πώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, παρά μόνο με γενοκτονία;
Πώς μπορεί ένας δούκας, του οποίου η οικογένεια είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με τεράστια πετρελαϊκά συμφέροντα, να αποκηρύσσει τη ρύπανση χωρίς να αποκηρύσσει κατηγορηματικά και την πολιτική της οικογένειας του; Έχετε ακούσει μια τέτοια ξεκάθαρη δήλωση εκ μέρους του; Θα αποδεχτώ πρόθυμα κάθε απόδειξη περί του εναντίου, αλλά δεν έχω ακούσει τίποτα τέτοιο.
Μπορούμε άραγε να συμπεράνουμε τι είδους κόσμο θα ήθελε, θα επιδίωκε ένας τέτοιος άνθρωπος σαν αυτόν που περιγράφω σε αυτό το κεφάλαιο; Είτε αυτός ο άνθρωπος είναι ο Φίλιππος είτε κάποιος άλλος, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει, και ότι υπάρχουν και άλλοι σαν κι αυτόν.
Αυτό το είδος του ανθρώπου θέλει έναν κόσμο που θα μοιάζει με γήπεδο του γκολφ. Ζει στον ομαλό χλοοτάπητα της δέκατης τέταρτης αφετηρίας του παιχνιδιού και ζει επίσης σε ένα κάστρο στην κορυφή του κοντινότερου βουνού. Έχουν απομείνει πολύ λίγες μεγάλες πόλεις στον πλανήτη. Υπάρχουν πολλές μικρές και όμορφες πόλεις στις οποίες τεχνίτες παράγουν τα θαυμαστά έργα τους έναντι χαμηλής αλλά λογικής αμοιβής. Οι μηχανές της βιομηχανίας είναι αξιοθαύμαστες και βρίσκονται κρυμμένες κάτω από τη γη, όπου μια εργατική τάξη τεχνιτών διασφαλίζει την αποδοτικότητα τους. Ο πληθυσμός του πλανήτη ανέρχεται σε περίπου 600 εκατομμύρια κατοίκους και η πανίδα ευδοκιμεί, όπως και τα φυτά, τα λουλούδια και τα δέντρα. Τα ποτάμια είναι καθαρά. Ο αέρας είναι φρέσκος. Το νέφος και τα παλιάς τεχνολογίας αυτοκίνητα είναι παρελθόν. Τα νέα οχήματα κινούνται με καύσιμη ύλη το νερό.
Σε αυτό το περιβάλλον ο καθένας μπορεί να ζει μια πολύ άνετη ζωή και να επιδίδεται σε κάθε λογής απολαύσεις, διότι ο καθένας είναι ο απόλυτος βασιλιάς της περιοχής του.
Πώς μπορεί να θεραπεύσει κανείς αυτό το είδος της φαντασίας που επιθυμεί πραγματικά έναν τέτοιο κόσμο; Είναι αρκετό το να την καταστείλουμε; Ίσως, αλλά όχι μακροπρόθεσμα.
Μακροπρόθεσμα, μιλάμε για εκπαίδευση - και όχι με τη γνωστή έννοια. Μιλάμε για κάτι νέο και ευρύ το οποίο, για πρώτη φορά στον πλανήτη, θα δίνει στη φαντασία μια τέτοια ελευθερία κινήσεων ώστε ο κάτοχος μιας φαντασίας θα είναι σε θέση να συλλαμβάνει παγκόσμιες λύσεις που θα απέχουν κατά πολύ από πολέμους και λιμούς που αποδεκατίζουν τους λαούς.
Μακροπρόθεσμα, χρειαζόμαστε έναν πλανήτη γεμάτο από τέτοιους ανθρώπους.
-----------------
Σημειώσεις ΚΜ
Σημειώσεις ΚΜ
- Μήπως ο Δούκας και ο υιός αυτού είναι [ΠΟΧ] Πράσινοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί;
- Μήπως θα ήθελαν να επενδύσουν στον Νέστο, στη Βιστονίδα και στην Εσφιγμένου;
- Στην Μονή Τοπλού ποιοί επένδυσαν και ποιοί δεν θέλουν την επένδυση αυτή;
- Γιατί τα φρούτα τού Κόσμου, τα εμπορεύονται μερικές μόνο μεγάλες εταιρείες;
- Γιατί πολλά κράτη υποστηρίζουν την ονομασία Μακεδονία ως ονομασία τών Σκοπίων και δεν συμμερίζονται την Ελληνική Μακεδονία;
- Αυτοί που θέλουν τα παιδιά τών Ελλήνων να μάθουν πόσο πολλοί ήταν οι Ιουδαίοι τής Θεσσαλονίκης πριν αυτή απελευθερωθεί, θέλουν μια Μακεδονία Ελληνική ή μια Μακεδονία Βαλκανική, ένα δεύτερο Ισραήλ;
- Ποιοι καλοί άνθρωποι θέλoυν με κάθε τρόπο να ελέγξουν ολόκληρη την Ελληνική Παραγωγή Ελαιολάδου;
- Πώς καταφέραμε να εισάγουμε λεμόνια, σκόρδα, ψάρια, φρούτα και κηπευτικά απ' όλον τον κόσμο και να εξάγουμε φούντες μυρωδάτες στις Αγορές τής Ολλανδίας;
- Πώς θα συντηρηθούν αυτοί οι εξαγωγείς και οι τοπικές οικονομίες, εάν σταματήσουν τις καλλιέργιές των και τις εξαγωγές φούντας και παραγώγων αυτής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου