Αλεξάνδρεια

Πολύ πριν η Οξφόρδη (Βόσπορος) γίνει Κέντρο Ελληνιστικών Σπουδών, στην Αλεξάνδρεια, αιώνες μετά τον Αλέξανδρο, ο Ησύχιος δημιούργησε το πρώτο Λεξικό Ελληνικών με πάνω από πενήντα χιλιάδες εγγραφές.

Αυτό το Λεξικό, πρέπει να έχει στη διάθεσή του ο κάθε μαθητής Ελληνικών.

Εάν δεν το έχετε, κατεβάστέ το από τον Σύνδεσμο εδώ.

Μετά την Παλιγγενεσία, στο Λαογραφικό Λεξικό τής Αγιάσου, οι λέξεις τών Ελλήνων μειώθησαν δραματικά σε αριθμό, μεγάο ποσοστό τους έχει ρίζες τουρκικές και οι υπόλοιπες ασχολούνται με τη ζωΐκή αναπαραγωγή και με το βόλεμα τών παιδιών στο Δημόσιο, στην ΔΕΗ και στον ΟΤΕ. Αυτή είναι η πραγματικότητα τού πολιτικού ζητήματος τής Γλώσσας και τών Δημοτικιστών, οι οποίοι γνώριζαν μια γλώσσα και ήθελαν να επιβάλουν ένα υποκατάστατο χάριν πολιτικών στόχων προπαγάνδας.

Αγαμέμνων και Agamemnon

Στη μεταφρασμένη έκδοση (από Ανέστη Κωνσταντινίδη) τού Μεγάλου Λεξικού τής Ελληνικής Γλώσσης τών Liddell & Scott, o Αγαμέμνων δυστυχώς δεν απεικονίζει την ίδια κατάσταση μ' αυτή τής πρωτότυπης Αγγλικής εκδόσεως.

Η μετάφραση δυστυχώς συμβάλει μόνο στο να μπερδεύει τους Έλληνες, χωρίς να μεταφέρει πιστά το πρωτότυπο κείμενο τού Λεξικού.

Στη μετάφραση ο Αγαμέμνων παρουσιάζεται ως Αχαιός, κάτι που δεν προκύπτει από το πρωτότυπο.

Στο πρωτότυπο ο Αγαμέμνων παρουσιάζεται και ως επίθετο τού Διός στη Σπάρτη, κάτι που λείπει εντελώς από τη μετάφραση.

Στο Supplement τού ίδιου Λεξικού υπάρχει η διόρθωση:

Συνεπώς, ο ερευνητής τών Ελληνικών, καλά θα κάνει πἀντοτε να κοιτάζει τόσο το πρωτότυπο όσο και την όποια μετάφραση, προκειμένου να πάψουμε να μπερδεύουμε εαυτούς και αλλήλους, με το ποιοι ήταν Αχαιοί, ποιοι οι Αργίτες, ποιοι οι Δαναοί, ποιοι οι Μυρμιδόνες και ποιοι οι πρώτοι Έλληνες μετά τα Τρωικά κατά τα γραφόμενα τού Θουκυδίδη.

Γνωρίζω θεωρίες περί μεταφράσεως κάθε λέξεως, αλλά όταν προσπαθούμε να κάνουμε κατανοητό ένα αρχαίο κείμενο στα Νέα Ελληνικά, αυτές οι θεωρίες δεν μπορούν να ισχύσουν, καθώς δεν μεταφράζουμε κείμενο από ξένη γλώσσα αλλά από την ίδια. Αυτή η επεξηγηματική διαδικασία μάλλον δεν πρέπει να ονομάζεται μετάφραση, ούτε να ακολουθεί κανόνες μεταφράσεως. Στην περίπτωση όμως που μεταφράζουμε αγγλικά κείμενα που αποδίδουν ερμηνείες για ελληνικές λέξεις, τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις έννοιες.

Αφού οι ξένοι δεν χρειάζονται το «Αρχηγός τών Αχαιών» στον Αγαμέμνονα, εμείς δεν έχουμε κανέναν λόγο να παραποιούμε τις έννοιες.

Πυγμαίοι, Νάνοι, Ρατσιστές, Ιουδαίοι, Κοσμικοί και Ερημίτες

1. Αὐτὰρ ἐπεὶ κόσμηθεν ἅμ᾽ ἡγεμόνεσσιν ἕκαστοι,
2. Τρῶες μὲν κλαγγῇ τ᾽ ἐνοπῇ τ᾽ ἴσαν ὄρνιθες ὣς
3. ἠΰτε περ κλαγγὴ γεράνων πέλει οὐρανόθι πρό·
4. αἵ τ᾽ ἐπεὶ οὖν χειμῶνα φύγον καὶ ἀθέσφατον ὄμβρον
   
5. κλαγγῇ ταί γε πέτονται ἐπ᾽ ὠκεανοῖο ῥοάων
6. ἀνδράσι Πυγμαίοισι φόνον καὶ κῆρα φέρουσαι·
7. ἠέριαι δ᾽ ἄρα ταί γε κακὴν ἔριδα προφέρονται.

1. Κι ως oρδινιάστηκαν, καθένας τους στους αρχηγούς τρογύρα,
2. οι Τρώες στρηνιάζοντας, φωνάζοντας σαν τα πουλιά κινούσαν,
3. ως γερανοί, που με στρηνιάσματα στον ουρανό πετούνε
4. τη βαρυχειμωνιά ξεφεύγοντας και τις βαριές τις μπόρες·
5. και παν πετώντας με στρηνιάσματα στου Ωκεανού το ρέμα,
6. να φέρουν στους Πυγμαίους το θάνατο και την κακιά την ώρα,
7. και τους κινούν ανήλεο πόλεμο, μόλις προβάλει η μέρα.

Στις πρώτες επτά γραμμές τής ραψωδίας Γ' στην Ομηρική Ιλιάδα, έχουμε τον παραλληλισμό τών Γερανών πάνω στους Πυγμαίους και, στις επόμενες γραμμές περιγράφονται οι Στρατοί τών Τρώων και Αχαιών να προετοιμάζονται για μάχη.

Φαίνεται στην εποχή μας, οι Πυγμαίοι να εξομοιώνονται με νάνους, αφού και οι μεταφραστές τών Ομηρικών στίχων [Καζαντζάκης-Κακριδής] δεν φοβήθηκαν να κάνουν στην όγδοη γραμμή τής ραψωδίας, τους Αχαιούς: Αργίτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι διαφορές μεταξύ Αχαιών και Αργιτών μπορεί να είναι αντίστοιχες μ' αυτές μεταξύ Πυγμαίων και νάνων.

8 - Οἳ δ᾽ ἄρ᾽ ἴσαν σιγῇ μένεα πνείοντες Ἀχαιοὶ
8 - Κι οι Αργίτες απ' την άλλη αμίλητοι, γεμάτοι ορμή κινούσαν

Άλλοι μεταφραστές προσπαθούν να ερμηνεύσουν ότι ένας υγιής νους δεν χρειάζεται απαραιτήτως να ζει μέσα σε ένα υγιές σώμα, δεχόμενοι ότι ένας νάνος υποφέρει από παθολογική δυσμορφία.

Ο Πυγμαίος όμως δεν πάσχει από παθολογική δυσμορφία. Το σώμα του δεν πάσχει από ασυμμετρία, δυσανάλογη κατανομή, δυσμορφία ή άλλη παθολογική κατάσταση. Τα εκατόν πενήντα εκατοστά ύψους ενός Πυγμαίου, μπορεί να μην φθάνουν τα περίπου διακόσια τού Πατρόκλου και τού Αχιλλέως, αλλά μπορεί να φθάνουν για τον Φιλίππου Αλέξανδρο. Άλλωστε κανένας δεν θα μπορούσε να μην διακρίνει ομοιότητες μεταξύ ενός Πυγμαίου και ενός Βουσμάνου και τις ανομοιότητες αυτών τών δύο με έναν νάνο.

Δυστυχώς, ακόμα και λεξικά, συγχέουν την πυγμή [ρίζα τού Πυγμαίου και τής πυγμαχίας] με τον νανισμό και τους νάνους. Αντιθέτως πολλά αρνητικά υποχθόνια πλάσματα, τερατάκια και διαβολάκια, σε παραμύθια και μύθους, απεικονίζονται με δυσανάλογα, δύσμορφα νανοειδή σώματα, ως ανθρωποειδή κατασκευάσματα ή γεννήματα.

Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ο Δαυίδ να θεωρηθεί νάνος, απεναντίας στο άγαλμα τού Μιχαήλ Αγγέλου, οι σωματικές διαστάσεις του έχουν κάθε λεπτομέρεια σωματικής αναλογίας. Ο γιγαντισμός τού Γολιάθ, μπορεί να είναι απλώς συμβολικός ως προς τους αιώνιους αντιπάλους τών Ιουδαίων.

Διαβάζοντας σχετικά κείμενα για την ζωή τής Μαρίας Κάλλας, μ' αφορμή τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό της και τον προγραμματισμένο πλειστηριασμό προσωπικών της αντικειμένων, από τους κληρονόμους τού Ιταλού πρώην συζύγου της, ο αναγνώστης παρατηρεί ότι η περίοδος τών τελευταίων της χρόνων, χαρακτηρίζεται ως ζωή ενός σχεδόν ερημίτη [semi-recluse] .

βλέπε: recluse, seclude, ερημίτης, αναχωρητής, κοινωνικός, ψυχασθενής, θεραπευτής, healer.

Ανάμεσα άλλων γνωστών προσώπων με τάσεις και ιδιότητες ερημίτη, βρίσκεται και ο μαθηματικός Θεόδωρος Ιωάννης Καζύνσκι, ο οποίος παρ' ότι που διαγνώσθηκε ως ασθενής υποφέρων από παρανοϊκή σχιζοφρένεια, εκρίθη ικανός να δικασθεί σε κανονικό δικαστήριο, για εγκληματικές κατηγορίες.

Ύστερα από δέκα χρόνια έγκλειστος στις υψίστης ασφαλείας φυλακές τού Κολοράντο, διαχωρίζει τους Πυγμαίους από τους νάνους, σ' αντίθεση με πολλούς ελεύθερους και προοδευτικούς διανοητές, οι οποίοι από πλευράς πολιτικής τοποθετήσεως, δεν θέλουν να θεωρήσουν τους νάνους ως ανθρώπους με μειωμένα δικαιώματα, ικανότητες κλ.π.

Το Ολοκαύτωμα μπορεί να σχετίζεται με τον Καιάδα και οι νάνοι: με αρχαίες Αιγυπτιακές θεότητες. Στην Ιουδαϊκή πάντως αντίληψη, φαίνεται να υφίστανται θεμελιώδεις διαφορές με την Κλασσική Ελλάδα, όσον αυτές αφορούν το σώμα, τον νου, τις θεότητες, την Αρετή.

Οι Φροϋδικές ψυχαναλύσεις [και τα διάφορα ψυχαναλυτικά τεστ μοντέρνων τεχνολογικών και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τής Αμερικής] ενδέχεται να έχουν δομικές διαφοροποιήσεις από την Πλατωνική και Ομηρική έννοια της ψυχής και ίσως έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε πώς στην Αμερική, ένα δικαστήριο δέχεται και νομιμοποιείται να δικάσει και να καταδικάσει έναν ψυχασθενή, έστω και εάν μέρος τού [σχισμένου και παρανοϊκού] εγκεφάλου του λειτουργεί κανονικά.

Εάν το δικαστήριο και οι ψυχίατροι έσφαλαν [με την εκδίκαση και διάγνωση αντιστοίχως], απλώς μειώνεται το κύρος και η αξιοπιστία τους. Εάν όμως η διάγνωση περί παρανοϊκής σχιζοφρένιας τού δράστη, είναι ακριβής, τότε τίθεται ζήτημα σωφροσύνης τόσο τών ιατρών όσο και τών δικαστών. Πώς θα μπορούσαν αυτοί οι λαμπροί επιστήμονες να αποδείξουν ότι οι εγκληματικές πράξεις τού δράστη, τελέσθηκαν από το υγιές μέρος τού εγκεφάλου του, δεδομένου ότι οι έμμονες ιδέες του, αυτές που συνιστούν και την ασθένεια τού δράστη, είναι ακριβώς αυτές που τον οδήγησαν σ΄αυτές τις πράξεις; Η χρόνια αϋπνία [insomnia] αυτού τού ψυχασθενούς, από ποιο μέρος τού εγκεφάλου του προερχόταν, το υγιές ή το άρρωστο;

Σε κάθε περίπτωση, είτε σφάλματος ή πλάνης, είτε κακής εφαρμογής τών Νόμων, προκύπτει δυσλειτουργία πολλών ανθρώπων να διακρίνουν μεταξύ δίκαιου και άδικου, μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ υγιούς και ασθενούς νου. Φθάσαμε να οριοθετήσουμε ακόμα και τη σωφροσύνη μέσα σε πλαίσια σχετικότητας και σκοπιμότητας. Φαίνεται ότι το παγκόσμιο Σύστημα έχει προσαρμοσθεί να μην λειτουργεί με απόλυτες αξίες, καθώς κάθε απόλυτο έχει συσχετισθεί με ολοκληρωτισμό και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν έχουν γίνει αποδεκτά.

Δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι αντιλαμβάνομαι γιατί ένας θαυμαστής τής Μαρίας Κάλλας ή ο εκπρόσωπος τού Ελληνικού Δημοσίου στον πλειστηριασμό στον οίκο Sotheby's τού Λονδίνου θα ήθελε να αγοράσει ένα εσώρουχο τής ντίβας ή κάποια ιδιωτική αλληλογραφία της.

Ούτε την απόφαση τού Αμερικανού Δικαστή, να διατάξει την εκποίηση προσωπικής αλληλογραφίας, χειρόγραφων κειμένων και ημερολογίων ενός παρανοϊκού κατάδικου, προκειμένου τα έσοδα αυτών να συμβάλλουν στην αποζημίωση θυμάτων τού ψυχασθενούς.

Πόσο αντέχει στη κοινή λογική ότι η προφύλαξη τού κοινού από τις Ιδέες ενός καταδικασμένου εγκληματία, επιτυγχάνεται με την αφαίρεση από τα γραπτά, τυχών συνταγές κατασκευής βομβών ή τα θύματα προφυλάσσονται με την αφαίρεση τών ονομάτων τους από τα χειρόγραφα; Εάν αυτά τα χειρόγραφα έχουν την όποια ιστορική αξία για μελετητές, ο τόπος αποθηκεύσεως δεν μπορεί να είναι η πώληση στον πρώτο πλειοδότη.

One victim who is not seeking restitution, David Gelernter, a professor of computer science at Yale, said in a letter to the court that he hoped “the criminal’s property will be destroyed, or (if need be) sealed for a century at least and then made available at no charge to scholars of depravity.”

Αλλά και η θεολογική διάσταση τών Scholars of Depravity μάλλον δεν φωτίζει το θέμα, τουλάχιστον στο πλαίσιο όπως αυτό τοποθετείται από τον Ιουδαίο καθηγητή στο Γέιλ, παρ' ότι ο συνονόματός του ψαλμογράφος, αναφέρεται στο γνωστό: Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου, αλλά ο δικός μας Τραγικός Ευριπίδης προβάλει άλλη αντίληψη:

Στον Ίωνα, ο ομώνυμος ήρωας, θεράποντος του Δελφικού μαντείου, μιλάει ανοιχτά για την αδικία που διέπραξε ο θεός: «ἀδικεῖ νυν ὁ θεός͵ ἡ τεκοῦσα δ΄ ἀθλία» (355). Στο ίδιο δράμα, η Κρέουσα αναφωνεί: «ὦ Φοῖβε͵ κἀκεῖ κἀνθάδ΄ οὐ δίκαιος εἶ» (384).

Αλλάζοντας το depraved σε deprived, μπορούμε να συγκρίνουμε δύο παραπλήσιες καταστάσεις και να δούμε πού κυριαρχεί περισσότερο ο νους και που η ύλη ή άλλοι παράγοντες.

Φοβάμαι ότι πέραν τών προσωπικών και ιδιωτικών αντικειμένων, όπως η άδεια οδηγήσεως, τα γράμματα με φίλους και οικογένεια, τα πανεπιστημιακά πτυχία και τα εργαλεία και ρούχα, τα οποία κατασχέθηκαν και έγιναν ιδιοκτησία άλλου, μαζί με τις σελίδες τών γραπτών, ο φυσικός εγκέφαλος τού κρατούμενο κατά τον βιολογικό θάνατό του, μάλλον δεν θα ανήκει στον ίδιο αλλά και αυτός θα κατασχεθεί για λόγους μελέτης και έρευνας.

Δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι δεν θα μ' ενδιέφερε να διάβαζα μια αντίστοιχη ψυχαναλυτική έρευνα σχετική με τον χαρακτήρα τού δικαστή Garland E. Burrell Jr. με την έρευνα τής Sally C. Johnson η οποία έκρινε τον Θεόδωρο ως Παρανοϊκό Σχιζοφρενή και Ικανό να σταθεί σε δικαστήριο για να καταδικασθεί σε ισόβια, αφού η ποινή ήταν προκαθορισμένη κατόπιν συμβιβαστικής συμφωνίας μεταξύ κράτους και αδελφού. Ενδιαφέρον θα είχε, εάν η Sally μπορούσε να εξηγήσει σε ποιες περιπτώσεις ένας ψυχασθενής ή άλλος, έχει το ακαταλόγιστο.

Και εδώ γεννάται ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που αφορά στο κατά πόσον μπορεί ένας ιερέας να μην καταγγέλλει ένα έγκλημα το οποίο έχει πέσει στην αντίληψή του [εκτός εξομολογήσεως]
και κατά πόσον ένας αδελφός μπορεί να καταγγέλλει τον αδελφό του ή άλλο οικογενειακό μέλος στις Αρχές για εγκληματικές πράξεις.